LEGION TYSIĄCA SYNÓW

______________________________

HISTORIA POWSTANIA

Mroczne dzieje powstania i upadku legionu Tysiąca Synów nierozerwalnie powiązane są z ich przywódcą - Magnusem Czerwonym. Podobnie jak pozostałe dzieci, zniknął on w tajemniczy sposób z laboratorium na Ziemi. Mały Patriarcha trafił na planetę Prospero - dom wygnańców z Ziemi. Miejsce gdzie psionicy - ludzie władający mocami psychicznymi mogli żyć swobodnie nie obawiając się prześladowań ze strony przerażonego ich umiejętnościami społeczeństwa. Sam Magnus od początku zdradzał niezwykłe zdolności w dziedzinie mocy psionicznych, o czym świadczył sam jego wygląd - miał on bowiem tylko jedno oko, upodobniające go do mitycznego cyklopa. Patriarcha miał niesamowite szczęście lądując właśnie na Prospero. Na innym świecie mogła go czekać okrutna śmierć wyłącznie z powodu jego wyglądu. Za to w przystani wyrzutków przyjęto go z otwartymi ramionami.

Psionicy wybrali na swą siedzibę tą planetę głównie z jednego powodu - jej oddalenia od Ziemi i pozostałych kolonii człowieka. Jedyną kolonią ludzką na Prospero była przepiękna cytadela nazwana Miastem Światła, ponieważ błyszczała ona wśród pustkowi tego ubogiego świata, każąc podziwiać swoje strzeliste srebrne wieże, ogromne obeliski i potężne piramidy. W podziemiach ciągnęły się rozległe uprawy hydroponiczne, a w energię zaopatrywały kolonię techno-psychiczne przekaźniki, jeszcze bardziej dodając splendoru niezwykłemu miastu. Wewnątrz tego pieczołowicie wzniesionego sanktuarium, z dala od zawistnych ludzi, wygnańcy poświęcili się całkowicie zgłębianiu wiedzy nad mocami, które były źródłem ich potęgi oraz powodem wygnania:  mocami psioniki.

Przybycie Patriarchy na ten odizolowany świat obwieściła jego mieszkańcom ognista kometa, która uderzyła w samo serce cytadeli. Odkryte w miejscu upadku dziecko zostało przygarnięte przez zdumionych mieszkańców tego świata - jednakże niesamowite zdolności malca, zadziwiły nawet zamieszkujących Prospero psioników. Jego żądza wiedzy była niezmierzona, a w miarę poznawania kolejnych nauk, pragnął jej jeszcze więcej. Magnus okazał się wspaniałym adeptem nauk psionicznych, a z chwilą gdy po raz pierwszy otworzył swoje cyklopie oko na Osnowę, ze zdolnego adepta stał się prawdziwym mistrzem. Na nieszczęście pojawienie się tak potężnego mentata dostrzeżone zostało przez wiele istot. Jedną z nich był Imperator, innymi mroczne potęgi Chaosu. Niejedna nadludzka świadomość dostrzegła nowy płomień gorejący w Immaterium i niejedna pojęła, czym ten blask jest. Niejedna rozpoczęła swe poszukiwania.

Apokryf ze Skaros tak opisuje pierwsze spotkanie Patriarchy z Imperatorem: "Wydawało się, iż są to przyjaciele z dawnych lat, długi czas ze sobą rozłączeni. Zdeformowane oblicze Magnusa nie budziło odrazy Imperatora, który powitał swego utraconego syna obwieszczając ten fakt wszem i wobec".

Dziś wydaje się że ich pierwsze spotkanie w rzeczywistości miało miejsce na niematerialnych płaszczyznach Osnowy - ich umysły odnalazły się tam po długich poszukiwaniach. Imperator przybywając na Prospero przywiózł także ze sobą jako swoją straż przyboczną Kosmicznych Marines należących do piętnastego legionu Adeptus Astartes - legionu Tysiąca Synów nad którym Magnus objął dowództwo.
Apokryf zawiera również opis spotkania Patriarchy ze swoimi legionistami: "Odnaleziony Patriarcha wysłuchał słów Imperatora, po czym odrzekł: jak ja jestem synem twoim, tak oni są moimi. Potem uklęknął i w tej podniosłej chwili przyjął zwierzchnictwo nad piętnastym Legionem - Tysiącem Synów".
Połączenie legionistów z ich genetycznym ojcem nie mogło nastąpić w lepszym momencie. Żołnierze stworzeni w oparciu o matrycę genetyczną zaginionego Patriarchy nie potrafili opanować odziedziczonego po ojcu talentu mentalnego, cierpiąc straszne deformacje ciała i umysłu. Z tego też powodu legion złożony był jedynie z tysiąca żołnierzy, podczas gdy inne legiony Adeptus Astartes liczyły ich dziesięć razy więcej.
Imperium podzieliło się na dwie frakcje - zwolenników badania i rozwijania talentów psykerskich takich jak np. sławny gen Nawigatorów (Navis Nobilite) i zagorzałych wrogów jakichkolwiek związków ludzkości z psionikami. Wrogowie psioników uważali, że talent mentalny jest zbyt nieobliczalny i grozi zniszczeniem ludzkiej cywilizacji ze względu na jego destruktywny charakter. Legion złożony z samych psioników budził u wrogów mentatów uczucie skrajnego przerażenia. Do tego wzrastająca nienawiść wobec „odmieńców” i wybuchające coraz częściej w Imperium pogromy osób obdarzonych talentem psychicznym, były coraz głośniejsze. W tej chwili zjawił się Magnus, który natychmiast przystąpił do starannego szkolenia swych żołnierzy w dziedzinie nauk mentalnych. Wkrótce cały legion biorąc przykład ze swego ojca, oddał się namiętnemu poszukiwaniu wiedzy. Nie wiadomo kiedy dokładnie Patriarcha i jego towarzysze zapuścili się w swoich poszukiwaniach na płaszczyzny magii - Librarianie innych zakonów sądzą, że stało się to już w chwili objęcia przez Magnusa dowództwa nad legionem. Wzięcie pod kontrolę szalejących talentów psychicznych jego podwładnych, okazało się ogromnym zadaniem, w którym Patriarcha obrał po prostu najłatwiejszą i najszybszą drogę. Inkwizycja z kolei uważa, że Marines zakonu studiowali mroczne nauki jeszcze przed odnalezieniem swego genetycznego ojca i to oni, wtajemniczyli Patriarchę w sekrety czarnej magii. Jeszcze inni twierdzą, że przyczyną późniejszej tragedii okazał się nienasycony głód wiedzy Patriarchy. Faktem jest jednak, że pewnego dnia Magnus Czerwony i jego Marines zaczęli poszukiwać wiedzy nie bacząc na żadne moralne bariery i rozpoczęli praktykowanie magii.

EDYKT Z NIKAEI

Wielka Krucjata trwała, a Magnus z zapałem przyłączył się do odbudowy Imperium Człowieka. Żołnierze legionu Tysiąca Synów walczyli dzielnie przyłączając do Imperium wiele światów, a podstawą ich zwycięstw był podstęp i dywersja. Nikogo to nie dziwiło, podobnie przecież działały tak sławne legiony jak Krucza Gwardia, czy Legion Alpha. Nieważny był sposób - ważne było zwycięstwo. Ale coraz częściej podbijające kolejne światy armie Imperium musiały stawać do walki z kultami Chaosu, wykorzystującymi magiczne moce podarowane im przez demoniczne istoty zamieszkujące Osnowę - moce dziwnie przypominające nadnaturalne zdolności braci z Legionu Tysiąca Synów. W miarę upływu czasu, pojawiało się coraz więcej głosów kwestionujących metody działania Marines Magnusa. Prym wśród przeciwników legionu wiedli Mortarion - przywódca Gwardii Śmierci (Death Guard) oraz Leman Russ - Patriarcha Kosmicznych Wilków (Space Wolves). Pierwszy z nich dobrze pamiętał, czym skończyło się używanie magii na jego ojczystym świecie, drugi zaś uważał, że wykorzystywanie psionicznych mocy jest skrajnie niehonorowym sposobem walki. Wrzawa narastała, wreszcie, aby uniknąć możliwości schizmy i uspokoić nastroje Imperator ogłosił wielką debatę na planecie Nikae. Władca ludzkości zasiadł w gigantycznym amfiteatrze, a dookoła niego zgromadziły się tysiące dysputantów. Tam, wrogowie psioników - Łowcy Czarownic wyłożyli swe zastrzeżenia. Wymienili długie listy nieszczęść sprowadzonych na ludzkość przez służących Chaosowi psioników, nie panujących nad swą mocą mutantów lub despotów, wykorzystujących nadludzki talent do realizacji swych własnych interesów. Na ich zaciekłe oskarżenia Patriarcha Tysiąca Synów odpowiedział osobiście nie pozostawiając wątpliwości, że swą charyzmą i zdolnością do logicznego formułowania wniosków dalece przewyższa wszystkich antagonistów. Choć sam jego wygląd potwierdzał najgorsze zarzuty przeciwników, Magnus przekonał zebranych, że żadna wiedza nie jest splamiona złem z definicji i żadne studia nad nią nie powinny budzić sprzeciwu, dopóki badacz jest panem siebie samego. Stwierdził też, że dla Tysiąca Synów nie ma żadnej tajemnicy, której nie mogliby złamać. Kiedy opuścił mównicę, forum zebrane w amfiteatrze pogrążyło się w gorączkowej dyskusji podzielone jeszcze bardziej, niż miało to miejsce na początku obrad. Łowcy nie potrafili z dostateczną charyzmą przedstawić swych argumentów, wszyscy zatem głowili się, czy sam Imperator wystąpi przeciwko swemu synowi. W najgorętszym momencie debaty na mównicę weszła grupa Kronikarzy z różnych Legionów Adeptus Astartes. Imperator powitał ich skinięciem głowy i wszyscy zebrani zamilkli widząc szarże właśnie przybyłych zakonników. Mistycy stanęli w półokręgu deklarując, iż wybrany mówca będzie reprezentował ich wszystkich. Młody Epistolariusz, którego imienia historia nie zapamiętała, przemówił z pasją proponując trzecie rozwiązanie powstałego konfliktu. Psionik, podobnie jak atleta, to w naturalny sposób uzdolniony człowiek, którego talent wymaga pieczołowitej kontroli. Psionik z natury nie jest zły, lecz uprawianie magii jest niebezpiecznym procederem wymagającym wyrzeczeń przekraczających próg tolerancji. Delegaci Kosmicznych Marines, zaproponowali staranną edukację wszystkich imperialnych psioników przy jednoczesnym surowym zakazie, praktykowania czarnej magii jako zbrodni przeciwko ludzkości. Ten kompromis wydawał się zadowalać obie strony konfliktu i z wyraźnym zadowoleniem został przyjęty przez samego Imperatora. Przywódca ludzkości ustanowił nowe prawo i Edykty z Nikaei do dnia dzisiejszego obowiązują w swej niezmienionej formie, regulując imperialną politykę wobec mentatów. Decyzja ta nie spotkała się jednak z akceptacją Magnusa. Grimoire Hereticus opisuje znamienną konfrontację pomiędzy Imperatorem i jednookim Patriarchą, kiedy ten w gniewie opuszczał amfiteatr. Imperator wymusił na swym synu zaprzestanie badań nad magią i demonologią. Mity powiadają, że twarz Magnusa dosłownie skamieniała, ale Patriarcha pohamował swój gniew i uklęknął przed władcą przyjmując do wiadomości jego rozkaz.

Ani Imperator ani Magnus nie wiedzieli, że widzą się wtedy po raz ostatni twarzą w twarz, a bieg przyszłej historii został już nieświadomie zepchnięty na tory zdrady, rozlewu krwi i cierpienia.

UPADEK PROSPERA

Gdy ważyły się losy Imperium, a Horus nieubłaganie zmierzał w pułapkę sił ciemności, Magnus dostrzegł ogromne niebezpieczeństwo jakie grozi świeżo powstałemu państwu. Spoglądając w nieskończone głębie Osnowy ujrzał całą grozę przyszłości - omotanie Horusa przez potęgi Chaosu, krwawą wojnę domową w jakiej utonie Imperium. Moce Chaosu nie pozwoliły mu jednak zobaczyć jaki los czeka jego samego i jego wiernych żołnierzy. Wiedząc że nie zdąży powiadomić Imperatora na czas, jeśli będzie korzystał ze zwykłych środków komunikacji, zdesperowany Magnus użył zakazanej przez władcę ludzkości magii, aby ostrzec swego ojca przed zdradą ukochanego syna. Sądził, że tym posunięciem przebłaga Imperatora, aby pozwolił mu kontynuować badania. Moc jego mentalnego krzyku była tak wielka że rozbiła wszystkie psioniczne zabezpieczenia Pałacu Imperialnego, gdzie przebywał władca. Wściekły za złamanie zakazu który sam wydał, Imperator nie uwierzył w przekaz Magnusa i natychmiast zerwał kontakt, polecając do tego obecnemu akurat przy nim Russowi, aby udał się na Prospero i przywlókł Patriarchę Tysiąca Synów na Ziemię w kajdanach. W trakcie podróży Russ bez większego trudu został przekonany przez Horusa, że powinien zniszczyć zdradzieckiego syna. W rezultacie tego niecnego postępku, Kosmiczne Wilki przypuściły z orbity planety wściekły szturm na Miasto Światła, burząc i niszcząc wszystko co napotkały na swej drodze. W parę godzin, przepiękna oaza wiedzy pokryta została krwią jego mieszkańców, a spisane przez nich tysiące ksiąg przepadły w pożodze. W ogniu zażartej bitwy Leman Russ i Magnus Czerwony zwarli się w tytanicznej walce. Magnus poszarpał napierśnik Russa i wyrzucił go w powietrze, władca wilków szybko jednak się pozbierał i kopnął Magnusa w jego jedyne oko, potem podniósł go i złamał mu kręgosłup na swoim kolanie. Widząc swoją porażkę i śmierć wszystkiego co ukochał, Magnus powziął straceńczą decyzję. Poprosił o łaskę Tzeentcha - przebiegłego patrona mrocznej magii, obiecując mu swoje wieczne usługi. Bóg Chaosu przyjął jego błaganie o pomoc i natychmiast mu jej udzielił zabierając Patriarchę i jego legion oraz Miasto Światła z powierzchni Prospera. Kiedy znów ujrzano Legion Tysiąca Synów, stał on już po stronie marszałka wojny, a Magnus stał się największym z demonicznych sług Tzeentcha.

Po upadku rebelii Legion wycofał się do Oka Grozy, dostając od Tzeentcha na własność planetę. Bóg Chaosu osadził na niej Miasto Światła, a sama planeta stała się znana jako Planeta Czarowników. Wypaczone przez Chaos piękno sanktuarium wiedzy wciąż bije z cytadeli, a Magnus rezyduje w górującej ponad nim Wieży Cyklopa.

ZAKLĘCIE AHRIMANA

Mutacja była przekleństwem z którym Legion Tysiąca Synów borykał się od chwili swych narodzin. Odkąd Patriarcha i jego towarzysze uratowali się przed gniewem Imperatora oddawali cześć Tzeentchowi - władcy magii Chaosu. Ale Tzeentch choć potężny, jest bardzo niestałym i kapryśnym bóstwem. Wkrótce po zamieszkaniu na Planecie Czarowników członków legionu znów zaczęły trapić mutacje. Demoniczne opętania, deformacje i szaleństwo coraz bardziej szerzyły się wśród żołnierzy legionu. Młodsi legioniści przyjmowali to jako dary Tzeentcha, starsi za to patrzyli na ten proceder z rosnącym w sercach przerażeniem. Wyglądało na to, że wszystkie ich wysiłki aby ocalić żołnierzy przed śmiercią w szaleństwie, okupione do tego tak potworną ceną, poszły na marne. Grupa najbardziej uzdolnionych Kronikarzy legionu pod wodzą Ahrimana - najlepszego ze studentów Magnusa, powzięła w tajemnicy przed nim desperacki plan, mający na celu powstrzymanie mutacji.
Stworzono potężne zaklęcie mające w swym zamyśle na zawsze uodpornić członków legionu na kaprysy mrocznego boga. Gdy je rzucono, moc zaklęcia okazała się tak ogromna, że nawet demony uciekały na krańce Osnowy, aby uchronić się przed jego wpływem, a Planeta Czarowników zadrżała w posadach. Rezultat tego desperackiego posunięcia był przerażający. To prawda, że mutacja została powstrzymana, bowiem nie było już czego mutować! Większość członków legionu nie posiadająca silnych mocy magicznych, została zamieniona w proch, a ich dusze uwięzione zostały na wieczność w kompletnie zapieczętowanych pancerzach wspomaganych.
Magnus był wściekły, większość legionistów przemieniona została w coś podobnego do robotów. Z wyżyn swej wieży Patriarcha poprzysiągł, że Ahriman gorzko zapłaci za swój czyn. Magnus zamierzał zniszczyć niewiernego sługę, który pomimo posiadania wielkiej mocy nie mógł mierzyć się z upadłym Patriarchą. Gdy wzniósł swoją pięść by jednym ciosem zabić zdrajcę, odległy, przyciszony głos z wiedzą milionów lat kłamstw i machinacji poza ludzkim zrozumieniem odezwał się z głębin Osnowy: "Magnusss.... zzmiażdżyłbyśśś moje pionki zbyt wcześśśnie". Sądząc, że sam Architekt Losu - Tzeentch zademonstrował swoją wolę, Patriarcha oszczędził mistrza czarowników, uświadamiając sobie, że wciąż pozostają rzeczy, wykraczające poza jego rozumienie. Ahriman został skazany na wieczną wyprawę w celu poszukiwania doskonałego zrozumienia - prowadząc go na niebezpieczne i nieskończone wędrówki jak poszukiwanie Czarnej Biblioteki, Eldarów.

DOKTRYNY LEGIONU

Legion Tysiąca Synów jest dobrze znany z unikania walki bezpośredniej, zamiast tego polegając w bitwie na swoich mocach psychicznych. Wiele razy legion odniósł zwycięstwo dzięki chytrości i podstępowi tam, gdzie inna jednostka zapłaciłaby dużą daninę krwi. Od rzucenia zaklęcia Ahrimana nie wiele się zmieniło. Czarownicy legionu używają swoich braci-duchów jako wsparcie ogniowe i bezpośrednią osłonę, podczas gdy oni przechylają szalę bitwy na swoją stronę, dzięki magii jaką władają.

ZAWOŁANIE

Przerażający szept "Wszystko jest pyłem", symbolizujący mutację, a następnie przemianę w proch Kosmicznego Marines Chaosu z legionu Tysiąca Synów lub łkanie "Dla Zmieniającego Drogi".

BARWY

Przed Herezją Horusa, legioniści nosili czerwone pancerze wspomagane ozdobione szarymi lub złotymi paskami. Oryginalnym symbolem legionu był czerwony okrąg z którego wychodziło osiem falistych strzał, przy czym cztery z nich były większe od pozostałych.
Po ucieczce do Oka Grozy, pancerze stały się niebieskie ze złotymi bądź żółtymi ornamentami, a symbolem legionu stał się płomienisty wąż Ouroboros zjadający własny ogon, przy czym ma on kolor niebieski.

LEGION NIOSĄCYCH SŁOWO

______________________________

PRZED HEREZJĄ

Lorgar, Patriarcha Niosących Słowo, tak jak inni jego bracia został umieszczony daleko w galaktyce. Odkryto go na Feudalnym Świecie Colchis, który zjednoczył się po brutalnej serii długich wojen religijnych - wpłynęła na to wizja pojawienia się Imperatora. Gdy Imperator przybył, tak jak Lorgar przewidział, Patriarcha od razu rzucił się przedni nim na kolana prowadząc swój lud do uwielbienia Imperatora jako boga. Po zakończeniu świętowania, Imperator zaproponował Lorgarowi zebranie jego najlepszych wojowników i utworzenie z nich Legionu Kosmicznych Marines, przyłączając się do Wielkiej Krucjaty. Lorgar mianował godnych tego stanowiska regentów aby władali Colchis i posłusznie zastosował się do prośby ojca.

Lorgar był wyjątkowo pobożnym Patriarchą. Podczas, gdy inne Legiony podbijały planetę za planetą, Niosący Słowo maszerowali powoli budując świątynie i sanktuaria poświęcone Imperatorowi, którego Lorgar uważał za boga Imperium. Czynili tak na każdej zdobytej przez siebie planecie. Wszelkie formy bluźnierstwa i herezji, które zagroziły czci Imperatora, wszelkie starożytne zwoje, księgi, obrazy i ikony były niszczone i palone przez idących na przód Niosących Słowo. W ich miejsce powstawały potężne pomniki, monumenty i świątynie poświęcone Imperatorowi wznoszone na wzgórzach z prochów, ciał jego wrogów i tych którzy opierali się nawróceniu. Najwięksi Kapelani Legionu tworzyli coraz to nowe prace mówiące o boskości i prawości Imperatora, sam Lorgar wygłaszał przemowy i kazania, zaszczepiając wiarę w milionach, w imię Imperatora.

Jednakże Imperator był zniecierpliwiony działalnością Niosących Słowo i rozkazał im zaprzestania ich działalności, gdyż ich misją było ponowne zjednoczenie galaktyki, a nie szerzenie wiary w boskość Imperatora. Lorgar poczuł się boleśnie dotknięty tym rozkazem, przez to pogrążył się w wyrzutach i melancholii. Zawiedzony odmawiał audiencji wszystkim oprócz Kor Phaerona, jego porucznika i sojusznika od Colchis. Kor Phaeron współczuł Lorgarowi i uznał, że Legion Niosących Słowo powinien czcić bogów naprawdę godnych ich uwielbienia. Co więcej, wiedział o takich bogach. I tak Lorgar poznał Mrocznych Bogów którzy naprawdę zasługiwali na uwielbienie ale i też go wymagali. Nasiona herezji zostały rozsiane, a kiedy Horus odmówił Imperatorowi posłuszeństwa w imieniu Chaosu – legion Niosących Słowo szybko stanęli po jego stronie, a wraz z nimi światy, które podbili.

HEREZJA HORUSA

Gdy Herezja wybuchła i pozory lojalności zostały starte. Niosący Słowo z wielką furią uderzyli na Ultramarines. Zaskoczeni atakiem Ultramarines zostali zepchnięci do Ultramaru, regionu rządzonego i bronionego przez legion Guillimana. Ostateczna bitwa rozegrała się na planecie o nazwie Calth.

Kiedy Niosący Słowo rozpoczęli swój atak na Ultramarines, natarcie na Calth prowadził najpotężniejszy czempion Lorgara, dawny Mistrz Wiary, Kor Phaeron. Przysiągł zniszczyć całą planetę i był naprawdę blisko. Z jego osobistej barki bitewnej, nazwanej "Infidus Imperator", Kor Phaeron kierował inwazją na system Calth. Trzy bliźniacze planety Calth zostały całkowicie zniszczone geo-nukleranymi atakami, rozrywającymi ich jądra. Gdy tylko łagodne słońce wschodziło, zbierały się toksyczne metale i substancje zwiększające promieniowanie dziesięciokrotnie - wiek po zakończeniu Herezji, ostatnie elementy atmosfer Calth zostały kompletnie wypalone, zmuszając ludność do życia w gigantycznych podziemnych jaskiniach.

Wojna na Calth była niszczycielska i przerażająca. Ultramarines byli zszokowani milionami kultystów, których Niosący Słowo używali jako żywych tarcz, a wezwane hordy demonów wywoływały wstręt. Jednakże Niosący Słowo nie docenili determinacji rywali. W końcu Lord Kor Phaeron został pobity, gdy posiłki z Macragge zmiotły Niosących Słowo z powierzchni Calth. Legion wycofał się do Maelstromu - burzliwego regionu, w którym tak jak w Oku Grozy, Spacznia miesza się z rzeczywistością, jednakże na mniejszą skale.
Sam Lorgar z pozostałymi Marines pomagał niszczyć na Terrze Imperium swego dawnego mistrza, którego czcił z wielkim fanatyzmem. W końcu Horus został pokonany, a Legiony Chaosu zostały zmuszone do odwrotu. Również Niosący Słowo musieli dokonać odwrotu w kierunku Oka Grozy. Tam też osiedli, skąd wdzierali się do Imperium w celu grabieży i dewastacji. W nadziei nadarzenia się okazji odzyskania tego, co kiedyś należało do nich.

PO HEREZJI

Z demonicznego świata Sicarus, Lorgar kontroluje swój legion Niosących Słowo, drążąc Imperium od wewnątrz, które cierpi od ogromnej ilości jego kultów i sabatów czarownic. W przeciwieństwie do pozostałych Zdradzieckich Legionów, Niosący Słowo pozostali zjednoczoną, choć dość słabo zorganizowaną siłą militarną.

Z głównych baz Legionu, Sicarus oraz fabrycznym świecie Ghalmek, zlokalizowanym w Maelstormie, prowadzone są jego podstępne religijne wojny z Imperium. Na każdym zaatakowanym przez siebie świecie zaszczepiają ziarno herezji, budując swoją potężna pajęczynę kultów. Często powoduje to tarcia z działaniami Legionu Alfa - te dwa Legiony jednoczyły się kilkakrotnie, aby wziąć udział w Czarnych Krucjatach Abaddona, jednakże najczęściej są pogrążeni w otchłani wzajemnej rywalizacji. Mimo wszystko jest to tylko tło ich zmagań z Imperium, w których nie spoczną do póki nie zniszczą ostatniej ikony Imperatora, który mamił ich kłamstwami i zdradził.

ORGANIZACJA

Legion Niosących Słowo nie czci Mrocznych Bogów indywidualnie. Jednakże czczą ich jako Mroczny Panteon Zgubnych Mocy. Legion opiera się na demonach jako oddziałach szturmowych, mięsa armatniego jak i do zwiększenia ilości swych armii. Ich elitarni Kosmiczni Marines Chaosu, są wykorzystywani do wykonywania decydujących zadań. Legion Lorgara jest znany z posiadania olbrzymiego zaplecza kultystów - używają ich jak i buntowników od czasów Wielkiej Krucjaty. Jednakże w przeciwieństwie do Legionu Alpha, legion Niosących Słowo, używa kultystów jako mięsa armatniego do siania zamętu, a nie jako szpiegów, sabotażystów, agitatorów czy też narzędzi politycznych.

Niosący Słowo to jedyny Zdradziecki Legion nadal posiadający korpus Kapelanów, znanych teraz jako Mroczni Apostołowie. Legion rusza na bitwę w pełni wiary w słowa swych Mrocznych Apostołów - przepowiadają oni wiele dróg jakimi ma się potoczyć bitwa i zwycięstwo. Przed bitwą Niosący Słowo zbierają się w rytualnej modlitwie, monotonnym śpiewaniu hymnów i kultywowaniu doktryn ich wiary w potęgę Zgubnych Mocy.

To mroczne kapłaństwo wprowadza w życie surowy reżim uwielbienia panteonu Mrocznych Bogów, często można też ich spotkać jak prowadzą Legion w bitwie. Każdy posiada swe własne armie zwane Zastępami - liczebność jest różna. Przeciętnie jest to rozmiar typowej Kompani Kosmicznych Marines, lecz największe posiadają liczebność większą od Zakonu Kosmicznych Marines.

Organizacja każdego Zastępu różni się w stosunku do innego, zależy to głównie od kaprysu Kapłana prowadzącego. Często nagle zmieniają hierarchię swego Zastępu z tylko sobie znanych powodów. Te zmiany często powodują pozorną nieporęczność lub nieelastyczność taktycznych formacji.

Największy Zastęp w swych największych chwilach liczył ponad dwa tysiące Marines Chaosu. Wymagało to od Apostoła wprowadzenia dwóch naczelnych poruczników, jego Pierwszy Akolita oraz czempion tytułowany jako Coryphaus. Co więcej, Zastęp posiadał niosących ikony oraz elitarną jednostkę Opętanych Kosmicznych Marines, znanych jako Annointed.

Najbardziej rozpowszechniona strukturą, jest z grubsza porównywalna do Kompani Kosmicznych Marines z Zastępem podzielonym na około dwunastu wojowników. Każda jest kierowana przez czempiona Niosących Słowo, który stara się zostać żarliwym przywódcą, aby po śmierci Mrocznego Apostoła zająć jego miejsce.

Legion Lorgara maszeruje do bitwy pod swymi sztandarami, wykrzykując swoje katechezy nienawiści w kierunku wrogów. Niepowstrzymany pochód Niosących Słowo jest straszliwym widokiem - jednostajny monotonny śpiew i bicie w bębny mogą dać się we znaki nawet najsilniejszej woli. Fanatyczna wiara Niosących Słowo w słuszność ich czynów, sprawa iż maszerując na śmierć nie cofając się ani kroku w tył. Bitwa kończy się, albo zwycięstwem, albo kompletnym zniszczeniem.

INFORMACJE DODATKOWE

Podczas Herezji Horusa, Legion był w posiadaniu następujących okrętów:
Pancernik - Kamiel
Pancernik - Złość Lorgara
Barka Bitewna - Ręka Przeznaczenia (dowodzona przez Pierwszego Kapelana Erebusa)
Barka Bitewna - Infidus Imperator (dowodzona przez Lorda Kor Phaerona)
Krążownik Uderzeniowy - Infidus Diabolus (dowodzony przez Mrocznego Apostoła Jaruleka)

Pozostali bohaterowie legionu Niosących Słowo:
Lorgar - Patriarcha Legionu Niosących Słowo, obecnie Demoniczny Książe
Kor Phaeron - Czarny Kardynał Niosących Słowo
Erebus - Pierwszy Kapelan Niosących Słowo
Jarulek - Mroczny Apostoł
Elfiasz Pogrobowiec - Mroczny Apostoł, dowódca Czarnej Krucjaty na Kronusie

CZARNE KRUCJATY

______________________________

ZAGROŻENIE

Czarna Krucjata, jest to określenie zjednoczenia sił Chaosu pod wodzą silnego przywódcy i ich zmaganiach z Imperium. Jak do tej pory miało miejsce trzynaście Czarnych Krucjat, wszystkie rozpoczynał Abaddon Grabieżca, Marszałek Chaosu, dowódca Czarnego Legionu (rzekomo potomek-klon Horusa).

Pierwsza Czarna Krucjata miała miejsce w 31 milenium. Wykorzystując region zwany Bramą Cadiańską, Abaddon poprowadził zjednoczone oddziały zdradzieckich Legionów przeciwko mnóstwu światów doprowadzając do śmierci milionów istnień w ciągu pierwszych tygodni. Wiele światów upadło, zanim Imperium było w stanie odpowiednio zareagować. Mimo odparcia wojsk Abaddona, Imperium zostało zmuszone do poważnego umocnienia okolic napadniętego sektora.

Przez następne tysiące lat Abaddon poprowadził dwanaście Czarnych Krucjat, przegrywając za każdym razem. Miliony ataków zostało przeprowadzonych na Bramę Cadiańską przez Demonicznych Książąt i innych mniej znanych przywódców Chaosu, ale określenie Czarnej Krucjaty jest zastrzeżone tylko dla wypadów Abaddona, który potrafi zjednoczyć potęgę Chaosu dla jednego wspólnego celu.

41 milenium ujrzało dwie Czarne Krucjaty. Dwunasta Czarna Krucjata, znana również jako Wojna Gotycka, to próba Abaddona przejęcia starożytnych artefaktów Eldarów, znanych jako Talizmany Vaul - przez Imperium zwanych sześcioma Fortecami Czarnego Kamienia (Blackstone Fortress). Eldarzy sprzymierzyli się z Imperium by przeciwstawić się hordom Chaosu. Odnieśli sukces pomimo iż Abaddon zbiegł z dwoma artefaktami, a pozostałe zostały zniszczone.

Trzynasta Czarna Krucjata zaczęła się w roku 999.M41 i spowodowała największą koncentrację wojsk Chaosu i Imperium od czasu Herezji Horusa. W jej trackie co najmniej jedna Forteca Blackstone została zniszczona przez Nekronów, gdyż jako Talizman Vaul był stworzony do unicestwienia wszechświata.

Poprzednie dwanaście Czarnych Krucjat kończyły się klęską Abaddona. Trzynasta przyniosła pyrrusowe zwycięstwo. Znalazłszy punkt oparcia w Systemie Cadiańskim, Abaddon może teraz atakować ze świata rzeczywistego w przeciwieństwie do wypadów ze Spaczni.

PIERWSZA CZARNA KRUCJATA "PIERWSZA BITWA O CADIĘ"

Pierwsza Czarna Krucjata miała miejsce około roku 781.M31 i była pierwszym z wielu ataków Chaosu przypuszczanych z Oka Grozy.

Atak, podobnie jak pozostałe, prowadził Abaddon Grabieżca stojący na czele zdradzieckich Legionów Kosmicznych Marines. Imperium dopiero rozpoczynało budowę silnych umocnień na Cadii oraz porcie Belis Corona, dlatego potężne uderzenie Chaosu przygniotło wojska Imperatora. Inwazja przypominała bardziej uderzenie przytępionego miecza niż ostrego ostrza. Wydawało się, że nic nie może zatrzymać sił Chaosu po tym jak świat za światem stawały w ogniu.

Gdy oddziały Chaosu uderzyły na galaktykę, Imperium posłało w bój Gwardię Imperialną, Adeptus Mechinacus i Kosmicznych Marines. Po ciężkich walkach udało się powstrzymać natarcie Chaosu i ponownie zepchnąć jego wojska do Oka Grozy. Imperium żyło jednak w strachu przez cały czas trwania walk które toczyły się niebezpiecznie blisko serca Imperium.

Podczas tej krucjaty Abaddon poprowadził swoje wojska na Uralan gdzie zdobył miecz Drach’nyen.

DRUGA CZARNA KRUCJATA

Nieudany atak na defensywę Cadii w 597.M32

Druga Czarna Krucjata początkowo miała polegać na zmasowanym ataku na nowo powstały bastion na Cadii. Atak nie był pozbawiony siły i brutalności lecz Imperium tym razem miało czas na przygotowania.

Po Pierwszej Czarnej Krucjacie, Imperium uznało za stosowne zbudowanie Bramy Cadiańskiej. Na samej Cadii powstała twierdza Nemesis Testera i potężny port wojenny, przy Belis Corona. Wszystko po to aby stworzyć swoisty mór który miał powstrzymać ataki Chaosu i uniemożliwić im ponowne zagrożenie sercu Imperium - wnioski z poprzedniej krucjaty wykorzystały obie strony.

Inwazją ponownie dowodził Abaddon Grabieżca za którym stała potężna armia i armada, być może przewyższająca siłowo i liczebnie siły z poprzedniego ataku. Dzikie i brutalne walki ogarnęły całą Cadię. Oblężenie trwało pięć lat, przepełnionych krwią i bólem obrońców i frustracją napastników.

Po tym jak ugrzęzły na Cadii, wojska Chaosu rozlały się po pobliskich światach. Ataki te zostały powstrzymane dzięki linii specjalnie do tego celu wybudowanych fortyfikacji. Abaddon ponownie został zmuszony do wycofania się do Oka Grozy, gdzie odbudował swe siły i rozpoczął przygotowania do kolejnego ataku.

TRZECIA CZARNA KRUCJATA "CHMARA TALLOMINA"

Trzecia Czarna Krucjata znana także jako Chmara Tallomina miała miejsce w roku 909.M32. Rozpoczął ją niejaki Tallomin, Demoniczny Książe. Niewiele wiadomo o przebiegu tej krucjaty poza tym, że zakończyła się zwycięstwem Kosmicznych Wilków. Los Tallomina pozostaje nieznany.

CZWARTA CZARNA KRUCJATA

Destrukcja cytadeli Kromarch na El'Phanor 001.M34

Czwarta Czarna Krucjata była niezwykle kosztowana dla Imperium, włączając zniszczenie cytadeli Kromarch i ogromne straty w ludziach. Atak miał miejsce w roku 001.M34 i dowodził nim Abaddon Grabieżca. Marszałek Wojny wyciągnął wnioski z swych poprzednich akcji i obległ mury Cadii, podczas gdy główne natarcie skierował do neutralnych części Segmentum Obscurus.

Podczas swego marszu na Terrę, Abaddon wysadził swoje siły na El'Phanor - osobiście poprowadził swoje wojska do ataku na defensywę planety. Gdy tylko mury zmieniły się w ruinę, Abaddon dał swym oddziałom wolną rękę w mordowaniu mężczyzn, kobiet i dzieci. Ten krok przyczynił się do jego klęski. Podczas gdy wojska Chaosu masakrowały miasto, Imperium przegrupowało swe siły i przygotowało do kontrnatarcia. Uderzenie sił Imperialnych zmiotło Chaos z powierzchni planety zmuszając niedobitki do odwrotu z powrotem do Oka Grozy.

PIĄTA CZARNA KRUCJATA

Doombreed, książę Khorna wypowiada wojnę Adeptus Astartes w 723.M36

Piąta Czarna Krucjata toczyła się w roku 723.M36 ale niewiele wiadomo o jej przebiegu z wyjątkiem tego, że starty w porównaniu do pozostałych były niskie. Atak był poprowadzony przez Księcia Demonów zwanego Doombreed, który oficjalnie wypowiedział wojnę Adeptus Astartes ostatecznie doprowadzając do końca zdradę Kosmicznych Marines Chaosu. Wiadomo także że Zakony Wojennych Jastrzębi i Veneratorów zostały unicestwione w czasie walk.

SZÓSTA CZARNA KRUCJATA

Brak danych o tej Czarnej Krucjacie (901.M36).

SIÓDMA CZARNA KRUCJATA "WOJNA DUCHÓW"

Siódma Czarna Krucjata miała miejsce w roku 811.M37. Wojska Chaosu wyłoniły się z Oka Grozy za Cadią i zniknęły. Stąd nazwa "Wojna Duchów". Następne lata ujrzały grę w myśliwego i ofiarę która zasiała ziarno przerażenia, paranoi, strachu i dezinformacji. Napady Chaosu stawały się coraz bardziej powszechne, ale ostatecznie zawracały do Oka Terroru, a ludzkość oczekiwała kolejnych.

Także w tym czasie, Krwawe Anioły zostały zmasakrowane na Mackan przez potężną grupę Berserków Khorna dowodzoną przez Abaddona Grabieżcę.

ÓSMA CZARNA KRUCJATA

Brak danych o tej Czarnej Krucjacie (999.M37)

DZIEWIĄTA CZARNA KRUCJATA

Prowadzona przez czempiona Slaanesha zwanego "Jihar Lacerator" w 537.M38

Dziewiąta Czarna Krucjata była kolejną z Krucjat Chaosu skierowanych przeciw Imperium Człowieka, miała ona miejsce w 537 roku 38 milenium. Wyjątkowo nie była prowadzona przez Abaddona Grabieżcę lecz przez "Jihara Laceratora", czempiona Slaanesha którego błogosławieństwo obejmowało między innymi możliwość doprowadzenia samego kosmosu do jęku i zawodzenia. Nikt w jego obecności nie był w stanie zachować normalnego toku myślenia.

Dziewiąta Czarna Krucjata swym zasięgiem nie objęła olbrzymich obszarów galaktyki. Pojawienie się sił Chaosu zostało zauważone przez okręty zwiadowcze choć flota Jihara była tak mała, że mogła niezauważona przemknąć przez Bramę Cadiańską. Jihar podżegał ludność świata "Posępnej Ardidi" do buntu, przez co chciał zwiększyć swą liczebność - Posępne Światy są grupą trzynastu planet na południowy zachód od Oka Grozy. Były zamieszkane przez ludzi dotkniętych endemicznymi mutacjami. Mutancie cierpieli z powodu ucisków władz i nędzy. Jihar wykorzystał ten fakt wysyłając na planetę agitatorów którzy mieli podżegać powstańcze nastroje.

Czterdzieści trzy pułki Imperialnej Gwardii były początkową odpowiedzią Imperium na bunty szerzące się w Posępnych Światach. Jednakże po kilku tygodniach ciężkich zmagań Jihar i jego siły zepchnęły Gwardzistów na tuzin innych światów. Wówczas Jihar uderzył na Hyrik V gdzie Gwardia już zmagała się z hordami mutantów. Czempion i jego siły stanęły naprzeciw trzynastemu zaprawionemu pułkowi. Już od dawna jego Gwardziści cierpieli z powodu duchowych kuszeń Chaosu, lecz mimo to zdołali pokonać napastników i zabić samego Jihara. Wymiana ognia pomiędzy obiema stronami była tak potężna, iż zmusiła obserwatorów odległych o wiele mil do odwrócenia wzroku, by go nie stracić.

Jihar Lecerator budował swą złą sławę od czasów Herezji Horusa i był fetowany jako "następna duża rzecz" przez patronujące mu moce - więc jego porażka była czymś szokującym i niespodziewanym. Speszony sytuacją Slaanesh, cofnął swoje błogosławieństwo co doprowadziło do upadku Dziewiątej Czarnej Krucjaty.
Trzynasty zaprawiony pułk nie świętował zwycięstwa. Z powodu licznych skażeń Chaosem, zostali skazani na zagładę przez orbitalne bombardowanie. Zostali jednak otoczeni pośmiertną chwałą i honorami.

DZIESIĄTA CZARNA KRUCJATA "KONFLIKT HELICA"

Żelaźni Wojownicy pokonują Żelazne Dłonie na Medusie w 001.M39

JEDENASTA CZARNA KRUCJATA

Brak danych o tej Czarnej Krucjacie (301.M39)

DWUNASTA CZARNA KRUCJATA "WOJNA O GOTYK"

Abaddon Grabieżca próbuje zdobyć Fortecę Czarnego Kamienia w 139.M41

Dwunasta Czarna Krucjata, bardziej znana jako Wojna Gotycka, zaczęła się od Abaddona który pod osłoną burz spaczeniowych wylądował na planetach systemu Gotyk. Burze spaczeniowe odizolowały walczących od posiłków.

Podczas bardzo ważnej bitwy, losy konfliktu zostały przechylone na niekorzyść Abaddoba przez Lorda Ravenburga z Imperialnej Floty. Zmusiło to Abaddona do odkrycia kart i ujawnienia swego misternie budowanego planu. Miał on zamiar przejąć Fortecę Blackstone. Zdołał pozyskać dwie z sześciu fortec, lecz został jednak zmuszony do odwrotu z powrotem do Oka Grozy przez połączony atak Imperium i Eldarów.

TRZYNASTA CZARNA KRUCJATA

Zmasowany atak na system Cadiański w 999.M41

Trzynasta Czarna Krucjata rozpoczęła się w roku 999.M41 i była największą mobilizacją wojsk Chaosu i Imperium od czasów Herezji Horusa. Podczas jej trwania co najmniej jedna Forteca Blackstone został zniszczona przez Nekronów.

MROCZNY CZAS

Podczas gdy powierzchnia jest kontrolowana przez Chaos, to przestrzeń nad nimi należy do Imperialnej Floty dowodzonej przez Admirała Quarrena. Daje to Imperium przewagę mogącą dostarczać nowych żołnierzy i bombardować wojska Abaddona.

Istnieje wiele spekulacji na temat tego czy Abaddon planuje objąć wojną samą Terrę poprzez jakiś konflikt wciągający Adeptus Mechanicus i olbrzymi nie odkryty jeszcze sekret.