Wprowadzana postać: Louis, bretoński rycerz, uczestnik niedawnych wydarzeń z czasów wojny z Archaonem, dalsza przeszłość nieznana, rodziny brak (przynajmniej nic o niej nie mówił), przypuszczalnie arystokrata. Po masakrze bretońskiego kontyngentu pod Middenheim zmienił się w samotnika i dziwaka.

Gerard podniósł wzrok słysząc skrzypnięcie dębowych drzwi. Przez chwilę gwar karczmy ucichł z powodu wizgu wiatru i wpadającego przez uchylone drzwi śniegu. Wreszcie próg przekroczył wysoki jegomość. Aparycją nie przypominał tutejszych, niby ciosanych z drewnianych bali - postury był smukłej i dostojnej, choć wyraźnie lata szczupłej młodzieńczej sylwetki minęły już bezpowrotnie. Ubrany był w gęsto pikowany czerwony dublet i niebieski, gruby wams. Przy szerokim, rycerskim pasie, składanym z mosiężnych szkaplerzy, nosił długi póltoraręczny miecz, po drugiej stronie zrównoważony baselardem o szerokiej, rondlowatej gardzie. Wyraźnie rycerska postać szybko straciła pochwyconą na moment uwagę tłumu, a karczma na powrót eksplodowała gwarem rozmów. Rycerz rozejrzał się po pomieszczeniu, zaraz zatrzymując wzrok na Gerardzie. Strażnik miejski poczuł jak ciarki przechodzą mu po karku... "więc jednak, verflucht.... jednak to nie będzie spokojny tydzień.... A tak dobrze się zapowiadał...Czego ten rycerzyna ode mnie chce? I gdzie do cholery jest ten dupek?! Złote korony.... ja mu dam złote korony..." - myślał widząc jak bretończyk rusza w jego kierunku dumnym, szlacheckim krokiem, bezgłośny w miękkich, wysokich butach do jazdy konnej.

-Przepraszam pana mocium pana - powiedział Iwan stukając palcem w ramie Bretończyka, ten obrócił głowę  by spojrzeć na niego- ŁUUUUP!!! pusty kufel piwa trzymany w pięści leciał w jego stronę, ten ledwo co uniknoł ciosu. Tłum rykną, zaczął się doping. Iwan jak na Kislevczyka nie tracił czasu, lewy sierpowy już podążał do celu - unik!
- O rzesz ty RYKWA - przeklną pod nosem Romanowicz. Zatoczył szybki półobrót złapał puste krzesełko by wymiziać szlachcicowi w jego zadufany czerep. Podcięcie kopniakiem od Bretończyka szybko wybiło mu to z głowy lądując jak kłoda na ziemi. Sala ryknęła jeszcze głośniej troche zawiedziona że bójka tak szybko sie skończyła. Zaskoczeni widzowie zaczęli szeptać o nietutejszym przybyszu.
Do sali wszedł Zygmun 35 letni strażnik miejski, nie musiał nosić munduru i tak wszyscy znali tego chytrego fistaszka. Że też jeszcze nie zdechł na jakiego syfa od miejscowych koleżanek z przedszkola -gadali o nim ludzie. Czy od noża ludzi kórych wydoił z ostatniego grosza. Tak . Z Zygmunta był kawał kolargola, ale za to cwanego. Dobrze wiedział komu dać w łapę a kogo wrzucić do rzeki zanim on sam w niej wyląduje. Rozglądał sie po sali, szukał kogoś - Jest - powiedział. Podszedł do Bretończyka i poklepał go po ramieniu.
- Panie Louis, przedstawiam panu Gerarda - Poprowadził go w  strone stolika przy którym siedział jego kolega z pracy.

---Za język odpowiada jego właściciel, ale albo będzie grzecznie i będziecie mówić do siebie co najwyżej "Ty draniu", albo sobie radośnie pociacham posty. I przy okazji ortografię poprawić, bo razi i poraża "przeklną" czy "uniknoł". Nawet Firefox to podkreśla.
Gen. Szrama

Zygmunt i Luis usiedli przy stoliku.
- Gerard to szanowny pan Luis. - Zaczął strażnik miejski - Ma bardzo ciekawą historie do opowiedzenia- Po chwili pojawiła się młoda kelnerka stawiając przed gośćmi dwa kufle miejscowego piwa.
-Czy podać coś jeszcze? - uśmiechnęła się.
Zygmunt spojrzal na nią karcąco i rzucił na stół szylingi za trunek - Nie przeszkadzaj nam. - syknął.
- Pamiętam - zaczoł szlachcic patrząc w pustkę -jak po rozbiciu naszego kontyngentu pod Middenheim pędziłem wierzchem na północ w stronę Nordlandu. Nie wiem czemu... jakby jakaś wewnętrzna siła. - zamyślił się. Wiedźma Calipso nachyliła ucha.  - Po trzech dniach i nocach ciągłe jazdy - kontynuował Luis - kon padł. Byłem w zamkniętej sali, bez drzwi i okien. - Oczy rycerza wywróciły się na drugą stronę ukazując w połowie skrywane za powiekami białka. Był w transie. - Ściany powykładane były szczero złotymi tabliczkami, odbijając światło świeć niczym setki słońc. - Uszy Kislevity wychwyciły słowo złoto zbliżył się powoli zaciekawiony.
- W sali siedziało w okręgu dwunastu gadzich magów . Medytowali wokół żabo podobnej istoty. " Do zakończenia potrzebuje jeszcze trzech tabliczek." przemówił głos w mojej głowie. Przynieś mi je Luisie a spełnię twoje życzenie.
- Patrz, patrz teraz - powiedział podekscytowany Zygmunt - na jego oczy!
Bretończyk mrugnął i na ułamek sekundy na miejscu białek pojawiły się gadzie oczy. Gerard odchylił się przestraszony a babka Calipso prawie co nie spadła z krzesła.
-Mówiłem ci - szturchną Gerarda łokciem Zygmunt. - Będziemy bogaci.
Luis wyszedł z transu. Po chwili złapał kufel piwa i powąchał zawartość. Odłożył go z niesmakiem. - Napił bym sie dobrego wina - Powiedział.
- Kelnerka! - krzyknął Zygmunt - Najlepsze wino dla mości pana! Nie będzie przecie siedział o suchym pysku!

- Neues Emskrank  - powiedział Luis z lekko pochyloną głową. Wypił już dwie butelki wina - Tak się nazywa miejscowość w której mieszka Rudolf Deguston. To on ma jedną z tych tabliczek. Tak mi powiedzieli. - wypił resztki wina.
-Gdzie to jest?- zapytał Gerard.
- To port w Nordlandzie  - odpowiedział Zygmunt - mówią że stacjonuje tam flota dalekomorska, że duże zyski przynosi cesarzowi - łyknął piwa - Z tego co wiem stacjonuje tam całkiem sporo wojska. - Spojrzał na Bretończyka - A czy te żaby powiedziały ci kim jest ten jegomość?
- Nie - pokręcił głową.
- Z pewnością nie jest dokerem. To na pewno - dodał  z uśmieszkiem Gerard.
-Hmm... - zamyślił się Zygmunt - Moglibyśmy pojechać tam wraz z barkami* do Middenheim. Kto wie może i znajdziemy jakąś karawanę do Nordlandu. - Spojrzał na towarzyszy przy stole. - Bo wszyscy zdajemy sobie sprawę z tego że gra jest warta świeczki.
Na twarzy Gerarda pojawił się grymas niepewności.  Zdawał sobie sprawę na pewno z jednej rzeczy, a mianowicie że po Burzy Chaosu, podróż na wschód od Delberz-u była samobójstwem. Wojna wciąż trwała, może nie na taką skale jak wcześniej ale jednak z resztą żona nigdy by się nie zgodziła, już widział jej mine.
- Co jest Gerard ?- poklepał kolegę po  ramieniu - Chyba nie boisz się goblinów ?! - zaśmiał się pokrzepiająco.
- Zielonych nie, ale Grety... -przełknął śline. Towarzysze wybuchnęli śmiechem.

*Barki - potoczna nazwa na wielkie zbrojone wozy (czasem nawet sześciokołowe)które najczęściej poruszają się w konwojowanych przez najemników karawanach. Rok po rozbiciu wojsk Archaona Cesarz Karl Franz wydał dekret że każdy wolny człowiek Imperium ma prawo wsiąść w posiadanie  domostwa i gospodarstwa rolne jak i przemysłowe opuszczone przez właścicieli w wyniku Burzy Chaosu. Dziesiątki tysięcy śmiałków wyruszyło skuszonych bogactwami pozostawionymi na ziemi niczyjej. Bogata szlachta zarówno z Imperium jak  innych części Starego Świata (ci mogli się stać obywatelami Imperium za drobną opłatą) wraz ze swymi prywatnymi armiami wyruszali by powiększyć swoje włości jak i wpływy.

Cmentarz nocą był jedynym miejscem w Delberz gdzie nie chodziło się po zmroku. Calipso jako jego opiekunka mieszkała w chatce tuż na jego granicy z dala od lamp miasta i często z przyjemności jak i powinności przeganiała małolatów którzy bawili się w "kto tam pójdzie i nie ucieknie".  Noc była deszczowa i wielkie krople waliły w okna małej chatki. Pokój rozświetlała jedynie mała świeczka postawiona na stole która nadawała wszystkim cieniom monstrualne rozmiary. Calipso trzymała nóż a z jej dłoni lała się wprost do kielicha krew. Ona zaś szeptała po cichu słowa a z którymi cienie układające się teraz w kształt szponów stawały się coraz większe. W końcu pomieszczenie pokryło się całkowitymi ciemnościami. Mały Eliot który obserwował tą scenę przez okno chatki, przemoczony i zmarznięty był naprawdę przerażony. Zaczął uciekać co chwila obracając się w tył. Poślizgnął się. Kiedy chciał wstać poczuł dotyk na swoim ramieniu, zaczął krzyczeć i wydzierać się ale postać była mocniejsza. Otworzył oczy ale zamiast Staruchy zobaczył piękną czarnowłosą kobietę w przemoczonych szatach która się do niego uśmiechała i trzymała nóż ten sam który miała wiedźma...

Kolejny dzień był słoneczny i Zygmunta obudziły promienie wschodzącego słońca. Już dawno nie był tak zadowolony i jeszcze ta pogoda, przeciągnął się ziewnął i dopiero wstał... Na noc zatrzymał się w gospodzie bo wczorajszej nocy za dużo wypili z Garartem i Louisem, On jednak nie miał kaca. Zszedł na dół a w koncie zobaczył kilku swoich podkomendnych. Był zbyt zadowolony by ich na dzień dobry zwyzywać że dzień  zaczynają od piwa. Przysiadł się do nich wziął od jednego miskę i zaczął jeść.
-Co tam?- zagadnął dziarsko
-Nie mamy dobrych informacji szefie. - Odezwał się młodszy z lekko przerażoną miną.
-no to mów nic nie jest w stanie popsuć mi humoru.
-Zginął Eliot syn Harolda- Harold był księciem tutejszego podziemia i wiele razy dochodziło do konfliktów między nim a właśnie Zygmuntem który dosyć skutecznie niszczył jego wszystkie działania.
-I co z tego? Należało się pewnie szczeniakowi.
-On myśli że to pan go zabił. Za chwilę przyjdą tu jego ludzie.- Zygmunt prawie zakrztusił się ostatnią łyżką. Dobrze wiedział że ma teraz zepsuty dzień.