Fajne opowiadanie RYKWA Mroczny klimacik Vampira fajnie zachowany, no i sama Częstochowa fajnie opisana

I to dużo dłuższe Jak będę w stanie do tego odpowiednim to się za to zabiorę i może nawet napiszę coś bardziej twórczego do tego xD

Edit: Wytrwałem Wrażenia całkiem pozytywne, najbardziej podobał mi się fragment z ratuszem- latarnią morską
Chociaż gucio frytki i pkp też fajnie opisane

najmniejszych wątpliwości, że ma do czynienia z wampirem. Poza tym, po strzale w udo przeciętny człowiek leżałby na ziemi i kwiczał, a nie zbliżał się do niego drastycznie sprężystym krokiem drapieżnika, kryjąc się za drzewami i nagrobkami. 
- Oczywiście, że nie
- To o co ci chodzi? Znam cię w ogóle?
- Nie znasz. I ja ciebie też wolałbym nie znać. Sorry stary, ale po burdelu, jaki zrobiłeś w Parku Jasnogórskim nie mogę tak po prostu ci powiedzieć nie rób tak więcej. Rada jest potwornie wkurzona o ten cały incydent. Osobiście nic do ciebie nie mam, to nic personalnego. Nawaliłeś i muszę cię zabić, trudno. – dopiero teraz Seweryn poczuł prawdziwą grozę sytuacji. Właśnie zdał sobie sprawę z tego, że ma przed sobą istotę stworzoną do mordowania takich jak on. Łamiących Prawo. Od ich wyroków nie było odwołania.
- Może dla ciebie trudno, ja tam do swojego życia jestem cholernie przywiązany. – mruknął sam do siebie rozglądając się za możliwą drogą ucieczki
- Jak każdy – szept, który rozległ się przy lewym uchu Seweryna był bardziej złowieszczym odgłosem, niż jakikolwiek inny możliwy. Tylko błyskawicznemu refleksowi zawdzięczał zachowanie głowy na karku. Kula przeznaczona dla jego skroni trafiła go w ramię, prawie ostatecznie pozbawiając ręki. Przeskoczył za kolejną płytę.
- Przecież posprzątałem. Nie zostawiłem śladów! – głos stawał się histeryczny
- No widzisz… Nie zauważyłeś jednego w krzakach. A on ciebie i owszem. I nagrał cię. A potem umieścił nagranie w Internecie. Myślisz, że prosto zatuszować takie gówno?!
- RYKWA… - szepnął Seweryn. Drzewo, za którym siedział rozprysło się w drzazgi. Z czego ten facet strzela?! Z rakietnicy?! Desert Eagle Sylwana namierzył cel. Ta największa na świecie armata, jaką człowiek skromnie ochrzcił pistoletem, splunęła ogniem i wbiła swoje wirujące żądło w plecy uciekającego Seweryna. Wampir przewrócił się, ale uparcie próbował się odczołgać gdzieś dalej.
- Zdechłbyś wreszcie – warknął Sylwan odgarniając z twarzy kosmyki jasnych, sięgających mu do ramion włosów. Podszedł do Seweryna. Były Esbek spojrzał na niego z bólem wypisanym na poznaczonej sinoniebieskimi żyłkami bladej twarzy. Sylwan oddał ostatni strzał i leżący na ziemi zapłonął na ułamek sekundy błękitnym ogniem, który dokładnie strawił całe jego ciało. Pozostał po nim tylko złotawy pył, który zaczął unosić się w niebo, rozwiewany wiatrem. Sylwan zgarnął trochę złotego piasku i szybko ruszył w stronę swojego samochodu. Policja pewnie już tu jedzie, więc musiał się naprawdę spieszyć.

Droga do Katowic była szybsza niż z nich. Głównie dlatego, że Sylwan odwiedził hotel jedynie na krótką chwilę potrzebną, aby zabrać swoje rzeczy i zapłacić rachunek i od razu ruszył z kopyta na prawdziwy Śląsk. Samochodów było niewiele, bardziej już wczesna niźli późna pora nie sprzyjała podróżom, więc Sylwan pruł dość ostro, zwalniając tylko wtedy, gdy naprawdę było trzeba. Deszcz zaczął mocniej bębnić o dach, wycieraczki pracowały na coraz szybszych obrotach. Po niespełna czterdziestu minutach od opuszczenia Miasta Świętej Wieży wampir minął znak informujący, że wjechał do Katowic.  Z głośników popłynął głos Alice Cooper radośnie informujący, że „Schools out for Summer”. Sylwan uśmiechnął się pod nosem. W sumie lubił ten kawałek. Na dobrą sprawę nie było tak najgorzej. Zobaczymy jeszcze jak przebiegnie jutro rozmowa z Praetorianinem. Zależy od humoru Lazarusa. Bądź co bądź był już na stołku piętnaście lat, przed nim kolejne dziesięć. Nie powinien czuć się specjalnie zagrożony czy zobligowany do pokazania wszystkim swojej arcyskuteczności w utrzymywaniu w ryzach i porządku wampirów podległych jego jurysdykcji terenów. Jedynym problemem było to, że arcyskuteczność i akuratność były jego sposobem na życie… Radio w samochodzie jak zawsze miało doskonałą receptę na aktualne zmartwienie Sylwana. Wesoły śpiew pana z Foghat wzywający do „slow ride, Take it easy” wprawiły wampira w prawie dobry nastrój. Zaczął nucić pod nosem razem z wokalistą czekając na zielone światło. Minął ulicę Stawową i skierował się w stronę Mariackiej, gdzie wynajmował pokój z kuchnią, taka kryjówka na wszelki wypadek. Mieszkanie znajdowało się w podwórku – studni w jednej z kamienic, w której, oprócz głuchej staruszki, starszej chyba nawet od Sylwana, sąsiadował jedynie z burdelem i kasynem. Hałas w nocy komu jak komu, ale jemu nie przeszkadzał, za to za dnia miał zapewniony święty spokój, no i dodatkowo budynek był nieźle chroniony zarówno przez miejscowych osiłków, jak i przekupioną i często bywającą tu policję. Zaparkował w swoim stałym do tej czynności miejscu w cieniu starego klonu, spojrzał na stary, wiecznie remontowany kościół w stylu gotyckim wieńczący koniec ulicy i zniknął w drzwiach kamienicy.

U Jeremiego zjawił się już pół do ósmej. Siedział w niewielkim saloniku, jednym z trzech w willi starego wampira i pił kawę. Jeremi może i był jaki był, ale kawę miał najlepszą na Śląsku. W końcu pan domu zaszczycił go swoją obecnością. Usiadł w secesyjnym fotelu kremowej barwy naprzeciw Sylwana i wyciągnął rękę po przygotowaną przez swojego bratanka teczkę. Przejrzał napisany raport, otworzył kopertę ze złotym pyłem i uśmiechnął się.
- Cieszę się, że udało ci się wszystko załatwić tak szybko i sprawnie. Z resztą, nawet przez chwilę nie wątpiłem, że będzie inaczej – podkręcił wąsa. Miał poważną jak zawsze twarz. Na oko wyglądał na trochę ponad czterdzieści lat. Długie do ramion, siwiejące pasmami włosy układały się miękkimi falami. Spod krzaczastych brwi spoglądał na Sylwana stalowej barwy przenikliwymi oczami. Wąski nos dodawał całości postaci jeszcze większej ostrości i drapieżności.
- Lazarus będzie gościł u ciebie?
- Lazarus? Ach, Lazarus… Nie, Lazarus już opuścił Śląsk…
- Ale mówiłeś, ze ma dzisiaj przyjechać. Przez telefon – Sylwan wysunął kciuk, wskazujący i mały palec, zaciskając pozostałe dwa i pomachał dłonią imitującą słuchawkę telefonu.
- Naprawdę? To możliwe.
- Mówiłeś, że chce zobaczyć raport i tak dalej. Że mocno zainteresował się sprawą.
- Sylwanie, Sylwanie. Musisz się jeszcze naprawdę wiele nauczyć o polityce. Lazarus nawet nie wiedział o tym przykrym incydencie. Dołożyłem wszelkich starań, aby tak się stało. Jesteś jeszcze młody i wyolbrzymiasz niektóre rzeczy. Ja z kolei troszkę może minąłem się z prawdą.  Gdyby ten twój – spojrzał w raport – Seweryn Roztocki zabił w równie spektakularny sposób jeszcze z dziesięć osób, to może wtedy Lazarus by się tym zainteresował. A tak to był tylko i wyłącznie twój problem. A że twoje problemy, mój drogi, są również moimi, postanowiłem dopomóc ci nieco poprzez wykorzystanie niektórych swoich znajomości oraz przez zdopingowanie do szybszego działania. Chciałem, żebyś jak najszybciej rozwiązał tę męczącą nas wszystkich sprawę, abyś mógł wrócić tutaj możliwie najprędzej. Abyś mógł wraz ze mną świętować mój sukces, a przez to sukces całego Rodu. Teraz, kiedy już zostałem przez Lazarusa oficjalnie mianowany Diukiem Śląska myślę, że powinniśmy bardzo poważnie pomyśleć o twojej karierze, nie uważasz? – Sylwan czuł się wykorzystany w sposób bardzo jednoznaczny, przywodzący na myśl ssaki leśne w krótkich spódniczkach, kabaretkach i na niebotycznie wysokich obcasach. RYKWA… Jego myśl była bardzo precyzyjna, krótka i wyrażała wszystkie kłębiące się w nim emocje. Znowu dał się nabić w butelkę. Znowu…

pozbawiał. Wolał nie wiedzieć nic o ich przeszłości, marzeniach, namiętnościach czy nałogach. Czasem chciałby widzieć w nich tylko bydło z przeznaczeniem na rzeź. Ale nie umiał. Dla niego każdy jeden był indywidualnością, czerwoną kropką w tłumie czarnych kropek, tym jednym i jedynym. Każdy był kolejnym koszmarem złamanego życia.  Czymś zupełnie innym było zabicie kogoś choćby strzałem w głowę a czymś zgoła odmiennym pozbawienie go krwi. Pierwszy sposób nie niósł za sobą nieprzespanych  nocy. Zdecydowanie wolałby korzystać z mocy wampirów, czytania w myślach czy innego rodzaju telepatii. Ale tego nie potrafił. Potrafił czytać z krwi. I tego nie dało się oszukać, zablokować czy nie zezwolić. Miał teraz szczerą nadzieję, że dziewczyna, jeśli faktycznie widziała gdzieś wampira, którego szukał widziała go niedawno. Nie chciał pić jej krwi do końca. Nie chciał, by stała się kolejnym odbiciem czyjegoś życia uwięzionym w jego duszy. Przełknął. Obrazy napłynęły do jego głowy z siłą nawałnicy, rozmowy z ludźmi, powrót z pracy do domu, wizyta w sklepie i u fryzjera, kolacja w jakiejś miłej knajpce. I odpowiedź udzielona na pytanie, czy sprzedają w barze na dole papierosy. Odpowiedź udzielona na pytanie JEGO WAMPIRA. Zamykał drzwi pokoju numer 121. W TYM hotelu. Nie dalej jak wczoraj. Sylwan oderwał usta od broczącej rany, złożył na niej wampirzy pocałunek; ślad po ugryzieniu pozostanie niewidoczny dla ludzi. Pstryknął palcami; kobieta zamrugała szybko i jeszcze raz spojrzała na rysunek, jakby przerwa w dostawie świadomości w ogóle nie nastąpiła.
- Przykro mi, ale nie wydaje mi się. – wstała – Czy życzy pan sobie coś jeszcze?
- Nie dziękuję. Trudno. – uśmiechnął się do niej. Ukłoniła mu się grzecznie i wyszła. Nasłuchiwał jej kroków nerwowo bębniąc palcami o blat stołu. Ruszże się, kobieto, idźże szybciej, bo zaraz mnie tu krew zaleje. Wreszcie kroki umilkły. Sylwan wypadł z pokoju, jakby ktoś podpalił mu spodnie na siedzeniu. 121, 121… To musi być na tym samym piętrze! Rozejrzał się uważnie. Faktycznie… po drugiej stronie korytarza znalazł pożądane drzwi. Stanął nasłuchując. Nie usłyszał nawet najlżejszego szmeru, co tak naprawdę w ogóle nie świadczyło o tym, że nie ma go w środku. Nie świadczyło o niczym. Był wampirem i mógł poruszać się absolutnie bezszelestnie, jeśli tylko chciał. Mógł siedzieć tam z bronią o tak dużym kalibrze, że mógłby dziurawić nią czołgi skierowaną w stronę drzwi. Mógł czytać. Mógł nawet szydełkować albo mogło go najzwyczajniej w świecie nie być w środku. Nie było czasu na zastanawianie się w nieskończoność. Tak do niczego nie dojdzie. Nacisnął na klamkę. Drzwi były zamknięte na klucz. Zdolności telekinetyczne też nie były mocną stroną Sylwana, ale zwykły zamek nie stanowił bariery nie do przejścia. Skupił się i po chwili był już w pokoju. Pustym pokoju.

    Plan miasta nie kłamał. Niedaleko znajdował się przystanek autobusowy, z którego odjeżdżał osiemnaście minut po godzinie pierwszej autobus nocny N3. Według mapy miał go zawieźć na ulicę św. Rocha. Odnalezienie numeru 79 już nie powinno wówczas stanowić problemu. Chociaż tyle. Seweryn jakoś nie miał przekonania do tych wszystkich nowinek technicznych. Niby mógł korzystać z telefonu komórkowego z GPS, mógł mieć laptopa z bezprzewodowym podłączeniem do Internetu, mógłby jeździć najnowszym BMW. Ale to wszystko pozostawiało ŚLAD. Był kim był i doskonale zdawał sobie sprawę z wszechobecnej inwigilacji. Nawet jeśli teraz ludzie myśleli, że w swoim kapitalistycznym świecie są wolni była to bzdura. Im więcej wolności wydawało im się, że mają, tym bardziej byli tak naprawdę szpiegowani, śledzeni i podglądani. A wszystko za pomocą urządzeń, które im rzekomo tę wolność dawały. Taki Big Brother, tylko na skalę globalną. Seweryn był świadom wszystkich zagrożeń dla anonimowości, dlatego przyjechał pociągiem, kupił plan miasta i nie dzwonił. Jeśli już, to z budki telefonicznej. Tak było bezpieczniej. Zdążył wypalić papierosa, zanim na przystanek doczłapał się stary, czerwony autobus, robiący więcej hałasu niż pług z zatartym silnikiem. Zatrzymał się ze zgrzytem przed Sewerynem i rozwarł z jękiem drzwi. Seweryn na wszelki wypadek jednak położył kierowcy na tacce należną sumę i usiadł na siedzeniu zaraz za nim. Cholera. Pomyślał nasuwając głębiej kapelusz na oczy. Nie wiedział, że nocne autobusy, zwłaszcza tak stare, mają monitoring. Wszystkiego by się spodziewał, ale nie tego. Wysiadł przystanek wcześniej niż zamierzał i ruszył szybkim krokiem w stronę, gdzie niknęły już czerwone światełka umieszczone z tyłu autobusu.

    Cholera! Zaklął w myślach Sylwan. I co, niby myślałeś, że to będzie takie proste, co? W kieszeni zabrzęczał telefon. Jeremi. Szlag. Jeszcze tylko jego brakowało do pełni szczęścia.
- Tak?
- Witaj Sylwanie – zaczął stary wampir powoli i wyraźnie artykułując każdą zgłoskę.
- Witaj, Jeremi.
- Jak tam twoje poszukiwania? Dowiedziałeś się czegoś?
- Całkiem sporo.
- To dobrze. Niezwykle cieszy mnie twój zapał i rzetelność w wykonywaniu obowiązków. Nie zgadniesz, kto do mnie przed chwilą zadzwonił. – włosy Sylwana zjeżyły się na karku
- Kto? – po plecach przebiegł dreszcz.
- Lazarus… - to imię wypowiadane ustami Jeremiego zabrzmiało jak ukąszenie Kobry Królewskiej – Chyba nie muszę ci mówić, kim Lazarus, mój drogi, jest w naszej dumnej społeczności, nieprawdaż? – oczywiście, że nie musiał. Lazarus był Praetorianem, największym służbistą, jakiego Sylwan miał nieszczęście na swojej drodze spotkać. A na domiar złego sprawował pieczę nad Europą środkową. Czyli TU.
- Czego chciał?
- Pogratulować ci tak szybkiego zasznurowania ust Internetowi. Niestety, nagranie znalazło się na jeszcze jakimś portalu. Oczywiście wytłumaczyłem cię, powiedziałem mu, że osobiście zająłeś się sprawą wytropienia sprawcy, że bardzo wziąłeś sobie do serca zagrożenia wynikające z braku dyskrecji tego osobnika. Pytał kiedy przewidujesz finał swojego przedsięwzięcia. Przekazałem mu, że jesteś na tropie i że najdalej dziś przed wschodem słońca  ten barbarzyńca będzie w naszych rękach, ewentualnie martwy, z naciskiem raczej na tę drugą możliwość. To nieco go uspokoiło. Sprawiło nawet, że postanowił ci nieco pomóc i użyć swoich nieocenionych wpływów do usunięcia wszystkich kopii tego feralnego filmu W zamian za tę drobną przysługę Lazarus wyraził życzenie osobiście pogratulować ci tak szybkiego zakończenia sprawy, przyjedzie jutro do Katowic na godzinę 20:00 i oczekuje, że powitasz go z raportem w ręku wraz z dołączonym pyłem, bo wnioskuję, że nic innego po tym nieokrzesanym chłystku nie pozostanie. Wszak nie możemy sobie pozwolić na takie przejawy braku kontroli, zwłaszcza teraz, nieprawdaż, mój drogi bratanku?.– pies ci mordę lizał, ty stary, wredny, cwany skurczybyku! Bardziej pogrążyć mnie nie mogłeś, co? Z każdym wypowiadanym przez Jeremiego słowem Sylwan czuł, jak na jego szyi zaciska się pętla z drutu kolczastego. Teraz to już na uszach musi stanąć a znaleźć dziś tego psiego syna. Nie miał pewności, że wróci na dzień do hotelu, więc musiał się dowiedzieć, gdzie jest teraz.
- Sylwanie, odnoszę wrażenie, że nie do końca uważnie mnie słuchasz…
- Nie, nie, skąd
- Pytałem jak się ten wampir nazywa.
- Stryju, przepraszam, ale nie mogę teraz rozmawiać, naprawdę. Odezwę się jutro wieczorem. – rozłączył się i prewencyjnie wyłączył telefon. Czuł się oszukany, wykorzystany i postawiony nad przepaścią, w dole której były naprawdę ostre skały. Lazarus był wszystkim tym, czego Sylwan nie chciał teraz spotykać. O ile Sylwan i jego ludzie stanowili coś w rodzaju policji, to Lazarus reprezentował wydział wewnętrzny, ABW, CBA i jeszcze biskupa przy okazji. Uderzył pięścią w ścianę. Brak konstruktywnego pomysłu frustrował go coraz bardziej. Musiał ochłonąć. Musiał zacząć działać szybko, to nie było W11. Wrócił do swojego pokoju, wziął płaszcz i, tak na wszelki wypadek, portret pamięciowy. Wyszedł na ulicę wypełnioną zapachem palonych frytek i zapalił papierosa.
- Panie kierowniku, użyczyłby pan ognia, co? – odwrócił się w stronę zachrypłego głosu. Wyciągnął zapalniczkę. Bezdomny, który stał przed nim sprawiał sympatyczne wrażenie. Był w średnim wieku, co prawda znać było na jego twarzy trudy życia, zapisane koleinami zmarszczek, ale jasne oczy świeciły się pozytywnym nastawieniem do świata. Wyjął zza pazuchy szaroburej kurtki wypchanej watoliną paczkę czerwonych Marlboro a Sylwan prawie się udusił na ten widok.
- Skąd to masz?! – małe, czerwone światełko błyskało ostrzegawczo. Sylwan spojrzał na papierosy przez świat psyche i stracił wszelkie wątpliwości co do przynależności przedmiotu. Należał on niezaprzeczalnie do jego uciekiniera.
- Nie, nie ukradłem, jeśli o to chodzi, panie kierowniku. Dostałem – powiedział z namaszczeniem.
- Od kogo?!
- A, od takiego jednego jegomościa, co to problem miał i pomogłem mu go rozwiązać – oczy Sylwana prawie wyszły z orbit. Odpalił bezdomnemu papierosa i sięgnął do kieszeni płaszcza wyciągając szkic.
- Nie jemu przypadkiem? – podetknął kartkę pod nos mężczyźnie. Zauważył błysk rozpoznania w błękitnych oczach. Sylwan szepnął zaklęcie Prawdy i spojrzał uważnie na człowieka. Tęczówki trochę mu pociemniały.
- Jemu – odpowiedział suchym, jakby nie swoim głosem.
- Co to był za problem?
-