Dziękuję za to opowiadanie dzięki któremu spędziłem miło niedzielny wieczór Mam nadzieję, że będzie jakaś kontynuacja historii Sylwana?

a już myślałam, że znalazł się taki, co przebrnął

Jeżeli wytrwacie, to zapraszam do lektury. Odgrzane opowiadanie z dolnych partii dysku twardego. Konradzie, Michaule, już dłuższe, zgodnie z życzeniem.

Nadmieniam, że wszystkie prawa autorskie należą tylko i wyłącznie do mnie, powielanie mojego tekstu i puszczanie go jako swój w najmniejszym nawet stopniu nie ujdzie nikomu płazem. Osobiście wątpię, by cokolwiek takiego miało miejsce, ale wolę dmuchać na zimne

środka. Grunt, to uważnie śledzić każdy krok, aby nie pomylić tropów. Tak naprawdę duchowe śledztwo było milion razy trudniejsze do zrealizowania niż zwykły pościg, z odnajdywaniem odbitych podeszew buta, ułamanych gałązek i strzępów odzieży na krzakach. Sylwan szedł tropem jak pies, ale nie daj Boże zboczyć z kursu… I trzeba wszystko zaczynać od początku. Pierwsze, co uderzyło Sylwana w tym miejscu to bardzo intensywny zapach strachu, złości, krwi i śmierci. Zacisnął dłonie i tym razem już ogólnodostępnymi zmysłami skierował swoje kroki do pokoju na górze, skąd słodkawy zapach uchodzącego życia dochodził najsilniej. Sylwan stanął w drzwiach; białe ściany pokoju zbryzgane były krwią aż po sufit. Pod tym wątpliwym freskiem siedział na krześle młody człowiek, oparty plecami o ścianę, którą zdobił swoim wnętrzem. Wpatrywał się zdziwiony w dziurę ziejącą w jego czaszce dokładnie pomiędzy oczami. Wyglądał trochę jak groteskowy arlekin; blady, o mocno pomalowanych oczach, ciemnych wargach i czarnej łzie namalowanej rozpuszczonym prawdziwymi łzami makijażem. U jego stóp leżała około pięćdziesięcioletnia kobieta. Miała rozrzucone dłonie, twarz skierowaną w stronę drzwi. Otwarte oczy pełne były zastygłego w nich przerażenia i grozy. Z uchylonych ust ciekła strużka krzepnącej powoli krwi. W jasne włosy kobiety wplatał zgrabiałe palce starzec o twarzy pomarszczonej tak bardzo, że nawet enty przy nim uchodziły za maniaków botoksu.  Chlipał cicho, dusząc cierpienie w wątłej piersi. Sylwan spojrzał na puste, szpitalne łóżko i przeniósł wzrok na powrót w stronę starca. Ten zauważył go dopiero po chwili. Zasłonił przedramieniem twarz, w desperackim geście obrony i zaszlochał ponownie. Opuścił rękę. Właściwie i tak było mu wszystko jedno.
- Kim jesteś? Ducha minionych świąt już witałem – gorycz w głosie starego człowieka była namacalna.
- Mówisz o nim? – Sylwan przyklęknął na jasnym parkiecie i pokazał człowiekowi rysunek.
- O nim. – Sylwan przytaknął i przeniósł zaskakująco lekkiego staruszka z powrotem na łóżko.
- Jeśli mi powiesz dokładnie kto to jest, czego chciał i gdzie może być teraz, to przysięgam, że do rana będzie to bardzo martwy duch minionych świąt. I jedyne następne, jakie będzie obchodził, to będzie święto zmarłych.
- Masz dziwne oczy, wiesz? Jak ten czerwony diabeł.
- Powiedzmy, że nasze piekła sąsiadują ze sobą. – spojrzał na zegarek – Musisz się pospieszyć, nie ma wiele czasu. – starzec kiwnął głową.
- W sumie, co mi zależy. Seweryn Roztocki. Tak się nazywał w latach pięćdziesiątych. Był bardzo obiecującym oficerem SB; młody, ambitny, bezwzględny i niezwykle pomysłowy. Tropił byłych Akowców jak świnia trufle. Ja, Robert i Maria należeliśmy do Podziemia. Zadaniem naszej małej grupy była likwidacja Roztockiego. Musieliśmy zagrać jego kartami: szpiegostwem, inwigilacją, dokładnym poznaniem i zdobyciem zaufania. Do tego idealnie nadawała się Maria. Słodka, urocza, piękna młoda kobieta. Bardzo szybko owinęła sobie Seweryna wokół palca. Szalał za nią, zakochał się jak sztubak. W listopadzie 1952 roku zdecydowaliśmy, że jesteśmy gotowi; dzięki Marii mieliśmy dostęp do innych czerwońców, sporo informacji o nich, o ich rodzinach. Seweryna czas nadszedł. Maria i Roztocki mieli iść tego wieczora do teatru. Znaliśmy dokładnie drogę ich powrotu. O umówionej godzinie ruszyliśmy spod kościoła świętego Zygmunta alejami w kierunku Jasnej Góry. Pamiętam jak dziś, noc sprzyjała takim akcjom, była ciemna i  bezksiężycowa. Gdy dojeżdżaliśmy do linii tramwajowej zobaczyliśmy nasz cel. Robert zatrzymał auto – trzeba przyznać, był świetnym kierowcą – Maria padła na ziemię, ja oddałem dwa strzały. Dwa cholernie dobre strzały, prosto w jego klatkę piersiową. Nie miał prawa tego przeżyć. Padł na ziemię, Maria wsiadła do samochodu i odjechaliśmy czym prędzej. Aż tu nagle zjawia się ten przeklęty szynszylek i tonem przyjacielskiej pogawędki oznajmia, że szuka pozostałej dwójki aby wyrównać rachunki. – głos starca słabł coraz bardziej. Po przeoranym  zmarszczkami policzku popłynęła pojedyncza, cicha łza. Stary człowiek spojrzał Sylwanowi prosto w oczy z wyrazem determinacji. Złapał go za rękę i zacisnął na niej kościste palce.
- Obiecaj mi, młody człowieku, że zrobisz to, co powiedziałeś, że zrobisz.
- Masz na to moje słowo, chociaż w tych czasach to, niestety, niewiele.
- Nie okłamuje się umierającego. Czuję, że mnie nie okłamujesz. Seweryn zabrał mi wszystko, co miałem. Mojego wnuka, córkę. Wnuk chodził do liceum plastycznego, wiesz? Bartek naprawdę miał talent. Potrafił narysować właściwie wszystko, co tylko chciał… I tak nieźle sobie radził jak na chłopca w jego wieku, który wychowywał się bez ojca. – Sylwan nie zamierzał przerywać starcowi. Nie miał serca. Parę minut nie stanowiło już różnicy. Wystarczy, że staruszek poda mu konkretne adresy.
- Roberta możesz wykluczyć.  – widać, że stary przełamał się. Jego głos nabrał mocy i dystansu.
- Jego na pewno nie odwiedzi, bo nim zajęli się kumple tego czerwonego hochsztaplera w latach sześćdziesiątych. Pojechał do Marii – Sylwan drgnął – och, nie przejmuj się. Spokojnie mogłem sobie pozwolić na krótką nostalgię. On nic nie jest w stanie jej zrobić, bo…

    Seweryn nie miał problemu z odnalezieniem numeru 79. Cmentarz im. Św. Rocha.
- Psiakrew! – zaklął i przeskoczył zamknięte ogrodzenie. Ruszył alejkami rozświetlonymi jeszcze gdzieniegdzie palącymi się zniczami. Najstarsze nagrobki otuliły się płaszczem z mchu, kamienne posągi zdawały się wodzić oczami za przechodzącym obok wampirem. Alejka dwunasta. Sprytny suczy syn. Grób Marii znalazł bez żadnej trudności. Umarła w 1952. W grudniu. Usiadł na kamiennej ławeczce przed granitowym nagrobkiem, pochylił się do przodu, zdjął kapelusz i oparł łokcie na kolanach. Z kamiennego zdjęcia patrzyła na niego ta sama piękna, młoda kobieta, dla której kiedyś zrobiłby wszystko.  Chciał zadać jej tyle pytań. Owszem, chciał się również zemścić za zdradę, ale zdecydowanie ważniejsza dla niego była odpowiedź na pytanie dlaczego? Dlaczego to zrobiła? Ktoś ją przymusił? Przecież był w stanie obronić ją przed wszystkim i wszystkimi. Sama chciała jego śmierci? Taka wersja wydarzeń nie mieściła się w głowie Seweryna. To nie mogła być prawda, pamiętał doskonale łzy w jej pięknych oczach. Pamiętał drżące wargi. Pamiętał żal malujący się na bladej twarzy, gdy samochód niknął w mroku bezksiężycowej nocy.

    Staruszek rozkaszlał się okropnie. Atak trwał jakiś czas. Sylwan podał mu chustkę. Człowiek otarł usta barwiąc krwią biały materiał.
- bo Maria nie żyje od prawie sześćdziesięciu lat. – dokończył
- Leży na cmentarzu im. Św. Rocha, aleja dwunasta. Nie potrafiła sobie z tym wszystkim poradzić, powiesiła się na strychu w domu dziadków miesiąc po egzekucji. Wydaje mi się, że ona też coś czuła do tego potwora. Jedź już do swojego ptaszka, bo ci ucieknie. Ale zanim wyjdziesz, mam do ciebie prośbę. Mnie nie pozostało już wiele. Córka i wnuk byli wszystkim, co miałem. Nie chcę do końca życia, jakkolwiek krótko by ono nie trwało, żyć w jakimś przytułku, gdzie będą mnie traktować gorzej niż psa w schronisku. Leżenie tu, bezwładnie i sikanie pod siebie jest dostatecznie upokarzające. Na pewno znasz mnóstwo sposobów na zabicie człowieka, inaczej nie ścigałbyś Seweryna. – Sylwan tylko kiwnął głową. Kark starego człowieka był kruchy jak zapałka i poddał się z łatwością. Wampir zamknął mu oczy, póki mięśnie jeszcze nie stężały i wyszedł z domu. Wsiadł do samochodu. Przemalowaniem go i przekręceniem tablic rejestracyjnych zajmie się później. Teraz wstukał w GPS hasło cmentarz św. Rocha i zapalił silnik. Włączył telefon komórkowy. Zignorował wszystkie smsy o treści „ktoś dzwonił” i zadzwonił do Mateusza, jednego ze swoich ludzi.
- Co tam szefie?
- Sprawdź mi kogoś.
- Się robi, tylko kompa odpalę. Kto to?
- Wpisz w naszą bazę „Seweryn Roztocki”. Masz?
- Chwila. Nie mam tu takiego. To jego ludzkie imię?
- Tak. Nierejestrowany?
- Na to wychodzi. Przemieniony nierejestrowany. To ci gratka.
- Tak, tak… Zatem nikt się o niego nie upomni. No bo jak nie zarejestrowany…
- To nie istnieje, tak szefie?
- Dokładnie. Dzięki Mateuszu
- Nie ma sprawy, polecam się na przyszłość.
Czyli ktoś, Sewerynie, musiał cię capnąć, zanim wyzionąłeś ducha… Tylko kto? Ech, chłopie, masz więcej kłopotów, niż prezes PZPN. Zatrzymał się kawałek od cmentarza.

    Seweryn pusto gapił się na zdjęcie. Nigdy, no, może poza momentem swojej własnej śmierci, nie czuł się tak bardzo oszukany. Tyle pytań pozostanie na zawsze bez odpowiedzi. Jak umarła? Napisano, że tragicznie, ale czy to znaczy, że miała wypadek? Dopadł ją ktoś z jego branży? Z zamyślenia wyrwał go huk i ból w lewej łopatce. Świat jakby zwolnił. Seweryn odwrócił się w stronę strzelającego samemu jednocześnie łapiąc za broń. Wyszarpnął pistolet z kabury, ale napastnik był szybszy i miał przewagę w postaci gana w ręku, nie przy pasku. Jego pierś zakwitła purpurą. Rany co prawda szybko się zasklepiały i przestawały krwawić, ale ból pozostawał. Seweryn nacisnął na spust, ale długowłosy człowiek w czarnym płaszczu zdążył się już ukryć za drzewem. Kula przeorała pień wyrywając z niego potężny kawał kory. Zanim dym zdążył się rozwiać Sylwan posłał w stronę Seweryna kolejnych kilka kul. Sięgnęły celu. Mężczyzna w prochowcu oparł się o grób Marii Kazimierskiej znacząc kamień purpurą. Dyszał ciężko. Jego ciało nie było w stanie aż tak szybko radzić sobie z otrzymanymi ranami. Coraz dotkliwiej odczuwał upływ krwi. Spojrzał zamglonym wzrokiem w stronę zbliżającego się osobnika niosącego zapowiedź rychłej zagłady. Wystawiłaś mnie już drugi raz. Pomyślał gorzko. Nieznajomy podszedł do niego cały czas mierząc w jego głowę z pistoletu o kalibrze zdolnym przebić pancerz nosorożca.
- Jedno proste pytanie. Kto ci zrobił psikusa i cię Przemienił, Sewerynie Roztocki? – Seweryn parsknął cicho uśmiechając się. Przerwy pomiędzy zębami zabarwiły się na czerwono.
- Cóż za ironia… To z reguły ja zadawałem pytania. – machnął od niechcenia pistoletem trzymanym w coraz słabszym uścisku.
- Role czasem się odwracają. Słucham. Nie lubię się powtarzać. I nie mam całej nocy na pogaduszki z tobą.
- Ten, który tańczy z diabłem w świetle księżyca. – roześmiał się Seweryn. Złapał mocniej broń i nacisnął spust. Trafił Sylwana w nogę. Szybko przetoczył się na bok; w ostatniej chwili, bo kamień w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą była jego głowa zamienił się w pył i smętną kupkę gruzu. Ukrył się za kolejnym nagrobkiem i oddał jeszcze dwa strzały. Usłyszał chrzęst wymienianego magazynka. Od początku strzelaniny minęło niespełna półtorej minuty. Zanim ktokolwiek zaalarmuje policję miną przy bardzo pechowym wariancie jeszcze ze dwie. Zanim dzielni i nieustraszeni stróże prawa przybędą na miejsce kolejnych kilka. Czyli mają minimum jakieś dziesięć minut. Cholerne dziesięć minut ganiania się po cmentarzu i zabawy w co mi zrobisz, jak mnie złapiesz? Zabiję cię.
- Możesz mi powiedzieć, co ja ci takiego zrobiłem? – Seweryn starał się zyskać na czasie. Dyszał ciężko obwiązując najgłębsze rany strzępami koszuli. Jego przeciwnik chyba też zrobił krótką przerwę.
- Przez ciebie musiałem przyjechać do tej dziury, uganiać się za tobą po całym mieście. Spieprzyłeś mi weekend, to może wkurzyć.
- Słuchaj, może się jakoś dogadamy. To tak naprawdę nie twoja brocha. Stare i zaśniedziałe zemsty chyba nie są niezgodne z Prawem, co? – widząc szybkość Sylwana Seweryn nie miał

Sylwan jeszcze raz obszedł miejsce, w którym jego wampir spotkał się ze swoimi ofiarami. Odgarnął butem gnijące liście. Gdzieś tu musi być coś… Jego wzrok padł na brudną od krwi chusteczkę higieniczną. Podniósł ją z ziemi. Krew niosła ze sobą mnóstwo informacji. Ostrożnie dotknął czubkiem języka brunatnego papieru. Poczuł ból, złość, zaskoczenie. Przez chwilę zobaczył twarz. Twarz mężczyzny młodego, przed trzydziestką, o gładko ogolonej twarzy i krótko przystrzyżonych, ciemnych włosach. Z pewnością krew nie należała do żadnej z ofiar; była to krew wampira. Jego wampira. Sylwan skoncentrował się na  psyche. Matka powtarzała mu, że psyche każdego jest utkane z zupełnie innych nici. Nie potrafił co prawda jak ona czytać z psyche możliwych przyszłości danej osoby, ale potrafił rozpoznać główny wzór. Szereg indywidualnych jak ludzkie linie papilarne splotów, nici i węzełków pojawił się w głowie Sylwana. Miał już jakiś ślad. Wstał i schował do kieszeni zmiętą chusteczkę. Nie mógł chodzić po mieście i po prostu przyglądać się ludziom. Trzeba było od czegoś zacząć, czegoś, co dałoby mu szansę wytropienia zbiega. Po parku kręciło się za dużo ludzi, duchowe tropy były całkiem zadeptane i zmieniały to miejsce w wielobarwne i pozbawione sensu mentalne konfetti. Jak cię dorwę w swoje ręce to cię rozedrę na strzępy, ty mały, plugawy koci wymiocie. Żebym musiał się uganiać za jakimś kretynem w taką paskudną pogodę. Ja, Sylwan Wiśniowiecki, śląski dowódca Ogarów! Jeśli tylko będzie cień szansy, że nikt się o ciebie nie upomni to nawet cię nie aresztuję. Po prostu wyrwę ci łeb razem z płucami, rynsztokowy cwaniaczku. Sylwan był cały mokry, zmarznięty i zły. Jeremi był na tyle zdegustowany zaistniałą sytuacją, w której jakiś wampir morduje zupełnie bez sensu dzieciaki, że Sylwan chcąc nie chcąc, musiał zająć się sprawą osobiście, zamiast wysłać któregoś ze swoich ludzi. Inaczej stary radny chyba nie dałby mu spokoju. Poza tym nie miał nawet czasu napić się porządnej kawy.

    - Gdzie mogę znaleźć Roberta Ciszewskiego i Marię Kazimierską? – stary człowiek, zupełnie nieadekwatnie do sytuacji uśmiechnął się.
- I niby jak ci powiem to zostawisz nas w spokoju, co?
- Niczego takiego nie powiedziałem. Ale zakładam, że za tą ścianą siedzi twój wnuk albo wnuczka. Dam sobie rękę uciąć, że ma na uszach słuchawki, słucha muzyki i siedzi przed komputerem czytając cały ten internetowy bullshit. Matki pewnie nie ma w domu, bo inaczej dzieciak nie surfowałoby bezkarnie tak późno w nocy w wirtualu. Zawsze byłem otwarty na poznawanie nowych ludzi. Może powinniśmy zaprosić do tej konwersacji twe zapewne przeurocze wnuczątko?
- Ty zimny bydlaku – wysyczał stary i rozkaszlał się potwornie
- Spokojnie, bo mi tu wykitujesz, zanim skończymy naszą przyjacielską pogawędkę – Seweryn wrzucił niedopałek do szklanki, w której w miętowym płynie moczyła się sztuczna szczęka Jerzego. Papieros zakończył swój żywot z sykiem.
- To jak?
- Jaką mam gwarancję, że zostawisz moją rodzinę, jeśli ci powiem?
- Taką samą jak to, że jej nie zostawię, gdy mi nie powiesz. Żadną. Ale zawsze warto spróbować, nie? Zawsze jest ten mały cień szansy, prawda?
- Robert umarł dziesięć lat po tobie, jakkolwiek to nie brzmi. Właściwie to nie umarł, tylko został zamęczony przez takich samych esbeckich sukinsynów, jak ty. Właśnie przez ciebie.  Jego dzieci dawno temu wyemigrowały za granicę, szukając pracy. Żona zmarła kilka lat temu. Jego już nie dostaniesz w swoje ręce. A Marię, o ile mnie pamięć nie myli, znajdziesz przy ul. Św. Rocha 79/12. – rezygnacja, jaka malowała się na twarzy Jerzego sprawiała, że wyglądał na jeszcze starszego, niż był w rzeczywistości. - Powiedziałem ci, co chciałeś wiedzieć. I wiesz co? Gdybym mógł cofnąć czas do 1952 to strzeliłbym do ciebie jeszcze raz. Ale tym razem w ten czerwony łeb! A teraz wynoś się stąd.
- I tak byś mi powiedział. Zaoszczędziłeś mi trochę czasu. Ale wychodzić póki co nie zamierzam. – Seweryn był zaskoczony, że poszło mu tak łatwo i sprawnie. Po raz kolejny ucieszył się z daru nieśmiertelności; jak widać było na załączonym obrazku nawet najwięksi herosi wraz z wiekiem tracą cohones. Co więcej, Jerzy nie kłamał. Jako wampir Seweryn miał fantastycznie rozwinięte zmysły i po prostu po zapachu czuł, że tamten mówi prawdę.
- A ja nie mam siły opowiadać ci o szczegółach zamachu, jaki na ciebie planowaliśmy.
- O tym opowie mi Maria. Ze wszystkimi szczegółami. A teraz czas sprawdzić co porabia młodsze pokolenie…
- Ty skurwielu! – stary szarpnął się na posłaniu, ale zaraz z powrotem opadł na poduszki.
- Nieładnie, Jerzy, nieładnie. – Seweryn wyszedł z pokoju. Siedlecki słyszał cichą szamotaninę w pokoju obok. Po chwili wampir powrócił trzymając za kark w  żelaznym uścisku młodego, może siedemnastoletniego chłopaka. Nastolatek na pewno był przerażony, ale większą część jego twarzy zakrywała farbowana na czarno, zaczesana na bok grzywka. Jedyne widoczne, pomalowane czarną kredką oko toczyło po pokoju w poszukiwaniu jakiejkolwiek nadziei na ratunek. Pierś, opięta czarną, obcisłą koszulką z różową czaszką po środku, unosiła się i opadała doskonale uwidaczniając przyspieszony oddech chłopca.
- Powiedz mi, Jerzy… Bo bardzo mnie to nurtuje. To jest wnuczek, czy wnuczka, bo naprawdę trudno się zorientować.
- Zostaw Bartka w spokoju, ty czerwony diable! – starzec znów zatchnął się na dłuższą chwilę.
- Po imieniu wnioskuję, że wnuczek. Chłopcze, nie wstyd ci przebierać się za dziewczynkę? Nie uważasz, że to takie trochę, no wiesz, niemęskie?
- Jestem Emo! My wszyscy się tak ubieramy!
- No popatrz Jerzy… Człowiek żyje tyle lat na tym świecie i nadal nie ma o niczym pojęcia. Emo. W życiu nie słyszałem o czymś takim. – Rzucił chłopaka na krzesło, na którym sam jeszcze przed chwilą siedział i oparł się o ścianę, zapalając kolejnego papierosa.
- Bartku Emo, opowiedz mi proszę o tym zaskakującym zjawisku. Jestem wielce ciekaw… - po policzkach Bartka popłynęły barwione czarną kredką i tuszem łzy. Skulił się, osłaniając głowę rękami o pomalowanych czarnym lakierem paznokciach.
- O co tu chodzi?! Jak chcesz pieniędzy, to my w domu nic nie mamy! Są tylko posrebrzane łyżeczki w kredensie! Chcesz, to bierz je i idź sobie, zostaw nas w spokoju
- Jemu nie chodzi o pieniądze, Bartku – głos starca przypominał trzask suchych gałązek
- To o co? – Seweryn miał niemalże pewność, że tylko bardzo cienka granica dzieli nastolatka od lawinowej histerii.
- Pozwól, chłopcze, że powtórzę swoją prośbę ponownie, mam nadzieję, że jaśniej. Opowiedz mi o tym nieznanym mi zjawisku.
- Co chce pan wiedzieć? – Bartek bezwiednie drapał strup po cięciu żyletką.
- To lubię Jerzy. – Seweryn pomachał zapalniczką w stronę nastolatka – Pełna chęć współpracy. Szkoda, że za czasów mojej świetlanej kariery zawodowej, którą przerwałeś, można by rzec, że z wielkim hukiem, ludzie nie byli tak otwarci i wylewni. Chcę, żebyś mi coś opowiedział o tych… Emo – zwrócił się do chłopaka
- To jest taka subkultura. Jak punki albo metale.
- Kontynuuj. Co was łączy? Bo przecież wszystkie te subiektywne kultury mają jakiś wspólny cel jak ćpanie, jeżdżenie niezgodnie z przepisami, czy, no nie wiem, bicie innych ludzi, bo ich ulubiona drużyna piłkarska jest bardziej piłkarska niż ulubiona drużyna piłkarska tych w zielonych barwach. Ludzie mają różne sztandary.
- To, że nasze życie jest okropne, nikt nas nie rozumie. Łączymy się we wspólnym pragnieniu odejścia z tego piekła – chłopak mówił z coraz większym zapałem, jakby zupełnie zapominając o strachu
- Załatwione – Seweryn z szybkością, jaką nie pogardziliby najlepsi rewolwerowcy wszech czasów wyciągnął z kabury przy pasku pistolet i strzelił precyzyjnie pomiędzy oczy Bartka. W zamku na dole rozległ się chrzęst klucza.

    Padający od niechcenia deszcz zaczął zamarzać tuż przed zderzeniem z ziemią. Sylwan nie miał nawet pomysłu, gdzie mógłby zacząć szukać. Wjechał w ulicę Piłsudskiego i zaparkował przed hotelem. Musiał to wszystko porządnie przemyśleć. Zamknął samochód i wszedł do środka. Za ladą przywitał go młody chłopak, usłużnie pytający o możliwość spełnienia jego życzenia. Sylwan najchętniej odpowiedziałby, żeby człowiek znalazł grasującego po okolicy wampira, ale ostatecznie poprosił o pokój i kawę. Odebrał kluczyk, burcząc pod nosem coś w rodzaju „dzięki” w odpowiedzi na życzenie miłego pobytu i wdrapał się po schodach na pierwsze piętro. Usiadł ciężko na łóżku wyciągając białą kartkę i zaostrzony ołówek. Natura obdarzyła go całkiem niezłym talentem plastycznym, więc już po chwili dysponował naprawdę dobrym portretem pamięciowym sprawcy. Tylko co z tego? Z zamyślenia wyrwało go pukanie do drzwi. Mruknął „proszę” i jego oblicze rozjaśniło się na widok aromatycznego, czarnego napoju przyniesionego w filiżance przez pokojówkę.  Tego było mu potrzeba od samego wieczora. Ciemnej, błotnistej kawy przywodzącej konsystencją na myśl bagniska Luizjany. Upił z rozkoszą łyk i spojrzał na zegarek.